Het is een vrij rad -concept om een ​​heel album te dekken, vooral als je deel uitmaakt van een band die al een gevestigd publiek heeft, dus je moet niet alleen een vereiste Laat mensen naar covers luisteren. Maar om erachter te touren? Zelfs Ryan Adams deed dat niet nadat hij de 1989 van Taylor Swift had behandeld. En om het een album te maken dat een halve eeuw oud is? Nou, dat is gewoon ballsy als fuck.

Old Crow Medicine Show heeft een fenomenale taak gedaan om trouw te blijven aan het briljante (en tekstueel dichte) bronmateriaal over wat waarschijnlijk het grootste album van Bob Dylan is. (Ik zou met bloed op de tracks gaan, maar ik respecteer je zeker als Blonde je persoonlijke favoriet is.)

Dus ja, het zijn allemaal covers. Veel van de nummers van de melodieën is echter origineel – terwijl ze nog steeds onmiddellijk herkenbaar zijn. Dit is niet Ryan Adams die een popalbum herwerkt met de ogen van een sad-leunende songwriter. De covers van Old Crow zijn een eerbetoon, een feest en, hoop ik, een geschenk aan een nieuwe generatie die misschien nog niet het soort complexe beat -poëzie heeft gehoord dat Dylan in zijn hooiband heeft gecomponeerd.