Twee picks deze week opnieuw – en twee albums waar ik dit jaar meer van hield dan zowat elke andere. Samen tonen ze de buitengrenzen van moderne punk.

Ten eerste, Dogleg, dat is punk in de traditie van vroege vuile nul en strand jargon. Genadeloze haken. Power akkoorden. Geschreeuwde teksten. Een studio -opname die live klinkt. Een half uur lang, geen vulmiddel. Een zeer uitstekend debuut.
Melee door dogleg
Mijn tweede pick voor de week is het derde album van Engeland’s Smelt Yourself Down, wiens experimentele Jazzrock -protestalbum 100% Yes ook een sterke punkethiek heeft. Maar waar Dogleg afhankelijk is van passie, angst en wreedheid, smelt Smelt Yours’t Down op muzikaliteit en timing, samen met precisie-gebaseerde songwriting en arrangementen. De band weet wanneer ze moet schieten in hoorns in visbone-stijl en wanneer ze plotseling stilte moet worden geplaatst, waardoor de stop/start, langzaam gevoel van een pixies-nummer wordt gegeven. Dogleg is eenvoudig en krachtig. MYD daarentegen is ingewikkeld en provocerend.

Kijk eens naar de keuze van single: Crocodile. Er zijn veel “gemakkelijkere” nummers op dit album, maar ze gingen met een anti-drugsnummer. Het is gebaseerd op Krokodil, een synthetisch injecteerbaar opiaat dat zo wordt genoemd omdat het de huid van een gebruiker ruw en schilferig maakt, zoals een krokodil.

Dit is punk voor vandaag, verschuldigd en lenen weinig van wat eerder kwam.